باران مطالب
...اینجا هر چیزی میتونه باشه...باران مطالب
...اینجا هر چیزی میتونه باشه...کسی که کاریکاتور بیغمبر را درست کرده است.به طور طبیعی کل بدنش سوخته است.دانمارک راجب این مسئله در حال تحقیق است و به الله سوگند خورده است که بیغمبر را در خواب دیده و به او گفته از طرف من به مسلمانان بگو هر کس این خبر را به مردم اطلاع دهد بهد از ۴ روز خبر بسیار خوبی به او میرسد و هر کسی این خبر را نا دیده بگیرد دچار مشکل میشود
ترتیب تولد و شخصیت
میگنا -
ممکن است همه آدمها برابر آفریده شده باشند؛ اما نگاهی به فیش حقوقی آنها
نشان می دهد که درآمدشان نابرابر است. این مسأله به طبقه اجتماعی، تحصیلات و
حتی شانس نسبت داده می شود، اما به نظر دالتون کانلی، استاد جامعه شناسی
دانشگاه نیویورک، نابرابری از خانواده آغاز می شود.
کانلی
در کتابش با عنوان "ترتیب تولد؛ کدام خواهر و برادرها موفق می شوند و چرا”
می گوید: ۷۵ درصد نابرابری درآمد بین افراد در ایالات متحده، بین خواهر و
برادرها در یک خانواده مشاهده می شود. او به عنوان مثال به اقبال و ثروت
متفاوت بیل و راجر کلینتون، و جیمی و بیلی کارتر اشاره می کند.
تحقیقات
نشان داده که فرزندان اول (و تک فرزندها) در موفقیتهای تحصیلی، منزلت حرفه
ای، درآمد و ثروت خالص پیشتاز هستند. برعکس، فرزندان میانی در خانواده های
پرجمعیت بدترین وضع را دارند.
مایکل گروس، نویسنده کتاب "چرا فرزندان اول فرمانروایی می کنند و فرزندان آخر می خواهند جهان را دگرگون کنند”، اعتقاد دارد:
موقعیت
یک بچه در خانواده، شخصیت، رفتار، یادگیری و قدرت کسب معاش او را تحت
تأثیر قرار می دهد. اغلب مردم درکی ذاتی از این مطلب دارند که ترتیب تولد
به نحوی بر رشد تأثیر می گذارد، اما چگونگی تأثیر مهم و معنی دار آن را
کمتر از آن چه که واقعاً هست، در نظر می گیرند.
کانلی نیز معتقد
است: ترتیب تولد در شکل دادن موفقیتهای فردی مهم است، اما این فقط در مورد
بچه های خانواده های بزرگ (با بیشتر از چهار فرزند) و در خانواده هایی که
منابع مالی و وقت والدین کم باشد، صادق است. اما در خانواده های ثروتمند،
این تأثیر کمتر است.
در این جا نگاهی می اندازیم به تأثیری که ترتیب تولد ممکن است بر خصوصیات فردی داشته باشد:
● فرزندان اول
آنها
وظیفه شناس تر، جاه طلب تر و سلطه جوتر از خواهر و برادرهای کوچکتر از خود
هستند، فرزندان اول در دانشگاههای هاروارد و ییل به خوبی خود را نشان می
دهند، همچنان که در رشته های مشکل تری مثل پزشکی، مهندسی و حقوقی می
درخشند. همه فضانوردانی که به فضا رفته اند بزرگترین فرزند یا بزرگترین پسر
خانواده شان بوده اند و در طول تاریخ نیز (حتی زمانی که خانواده های
پرفرزند معمول بوده است) بیش از نیمی از برندگان جایزه نوبل فرزند اول بوده
اند.
بد نیست بدانید برخی شخصیتها نظیر هیلاری کلینتون، ریچارد
برانسون، جی.کی.رولینگ (نویسنده کتابهای هری پاتر)، وینستون چرچیل همچنین
بعضی از ستاره های سینما از جمله: کلینت ایستوود، جان وین، سیلوستر
استالونه، بروس ویلیس، و همه بازیگرانی که نقش جیمز باند را بازی کرده اند،
همگی فرزند نخست خانواده بوده اند.
● فرزندان وسط
این
دسته از افراد بیشتر به همسالان خود می پیوندند و به راحتی می توانند از
خانواده جدا شوند در نتیجه آنها می آموزند که چگونه با منابع حمایتی دیگر
ارتباط برقرار کنند بنابراین به داشتن مهارتهای مردمی بسیار عالی گرایش
دارند. فرزندان وسط اغلب نقش میانجی و مصلح را بر عهده می گیرند. بعضی از
فرزندان وسط مشهور عبارتند از: بیل گیتس، جی.اف.کی، پرنسس دایانا
● فرزندان آخر
ته
تغاریها بیش از همه می توانند خلاق و جذاب باشند. از آن جا که آنها اغلب
به عنوان توسری خور شناخته می شوند، به مبارزه در جنبشهای برابری طلبانه
گرایش دارند. (بچه های آخر اولین پشتیبانان اصلاحات پروتستان و نهضت
روشنگری بودند) آنها در روزنامه نگاری، تبلیغات، فروش و هنرها موفق هستند.
بعضی از ته تغاریهای مشهور عبارتند از: کامرون دایاز، جیم کری، رویز ادانل،
ادی مورفی و بیلی کریستال.
● تک فرزندان
تک
فرزندها خصوصیاتی شبیه فرزندان اول دارند و مداوماً زیر بار انتظارات
سنگین والدین هستند. تحقیقات نشان می دهد که فرزندان اول اعتماد به نفس
بیشتری دارند، خوش بیان هستند و احتمالاً بیش از بچه های دیگر از تخیل خود
استفاده می کنند. گرچه آنها پرتوقع نیز هستند، از انتقاد متنفرند، و ممکن
است غیرقابل انعطاف و کمال گرا باشند. بعضی افراد مشهور که تک فرزند بوده
اند عبارتند از: فرانکلین دلانو روزولت، آلن گرینسپن، تایگر وود، ملکه جوان
تنیس ماریا شاراپووا و لئوناردو داوینچی.
● دو قلوها
از آن جا که دو قلوها وضعیت برابری دارند و برخورد مشابهی با آنها می شود در اغلب موارد به هم شباهت دارند.
دکتر
فرانک سولووی، رفتارشناس و استاد در مؤسسه شخصیت و تحقیقات اجتماعی در
دانشگاه برکلی کالیفرنیا و نویسنده کتاب "تولد برای شورش: ترتیب تولد،
پویاییهای خانواده و زندگیهای خلاق” می گوید: فرزندان اول از نظر شخصیتی
بیشتر از آن که شبیه خواهر و برادرهای خود باشند شبیه فرزندان اول در
خانواده های دیگر هستند و فرزندان آخر بیشتر از آن که شبیه خواهر و
برادرهای بزرگتر خود باشند شبیه فرزندان آخر در دیگر خانواده ها هستند.
به نظر وی، علت این امر آن است که خانواده با دیدگاههای متفاوتی به افرادی که در جایگاههای مختلف قرار دارند، نگاه می کند.
کانلی
با این نظر موافق است، اما تأکید می کند که اینها تنها گرایشهای عمومی
هستند و کلیت تئوری ترتیب تولد می تواند بر حسب شخصیت بچه، فاصله سنی بین
خواهر و برادرها، شرایط خانواده و تجارب هر بچه در طی سالهای شکل گیری او
مورد بررسی قرار گیرد.
مقایسه تصویری امروز با 100 سال پیش !
جراحی در علم پزشکی
فضاپیما
پست
هوانوردی
خودرو
جنگ و جنگ افزار
لوازم خانگی
کتابخانه
سینما
مدگرایی و پوشش زنان و مردان
در حیرتم از مرام این مردم پست
این طایفه زنده کش مرده پرست
تا هست به ذلت بکشندش به جفا
تا نیست به عزت ببرندش سر دست
حــــــــــــوا… جان مادرت راست بگو! تو مگر سیب را پوست کندی و خوردی؟ که دنیا این گونه پوست ما را می کند….!!
خوشبختی همین در کنار هم بودن هاست همین دوست داشتن هاست درآغوش گرفتن هاست خوشبختی همین لحظه های ماست، همین ثانیه‌هایی ست که در شتاب زندگی گمشان کرده‌ایم!! ثانیه ها را دریابیم …
و بچه ها با آن بازی میکنند . بدنش پوشیده از مو و غذایش خرما و نمک است. اسم آن با (م)شروع میشود و
اسم آن د رقرآن ذکر شده است !؟!جوااااااااااااااااااااااااااااب؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
هرچی فکر میکنم جوابش رو پیدا نمیکنم ؟؟
وقتی آن شب از سر کار به خانه برگشتم، همسرم داشت غذا را آماده می‌کرد، دست او را گرفتم و گفتم، باید چیزی را به تو بگویم. او نشست و به آرامی مشغول غذا خوردن شد. غم و ناراحتی توی چشمانش را خوب می‌دیدم. یکدفعه نفهمیدم چطور دهانم را باز کردم. اما باید به او می‌گفتم که در ذهنم چه می‌گذرد. من طلاق می‌خواستم. به آرامی موضوع را مطرح کردم. به نظرم می‌رسید که از حرفهایم ناراحت شده باشد، فقط به نرمی پرسید، چرا؟ از جواب دادن به سوالش سر باز زدم. این باعث شد عصبانی شود. ظرف غذایش را به کناری پرت کرد و سرم داد کشید، تو مرد نیستی! آن شب، دیگر اصلاً با هم حرف نزدیم. او گریه می‌کرد. می‌دانم دوست داشت بداند که چه بر سر زندگی‌اش آمده است. اما واقعاً نمی‌توانستم جواب قانع‌کننده‌ای به او بدهم. من دیگر دوستش نداشتم، فقط دلم برایش می‌سوخت. با یک احساس گناه و عذاب وجدان عمیق، برگه طلاق را آماده کردم که در آن قید شده بود می‌تواند خانه، ماشین، و 30% از سهم کارخانه‌ام را بردارد. نگاهی به برگه‌ها انداخت و آن را ریز ریز پاره کرد. زنی که 10 سال زندگیش را با من گذرانده بود برایم به غریبه‌ای تبدیل شده بود. از اینکه وقت و انرژیش را برای من به هدر داده بود متاسف بودم اما واقعاً نمی‌توانستم به آن زندگی برگردم چون عاشق یک نفر دیگر شده بودم. آخر بلند بلند جلوی من گریه سر داد و این دقیقاً همان چیزی بود که انتظار داشتم ببینم. برای من گریه او نوعی رهایی بود. فکر طلاق که هفته‌ها بود ذهن من را به خود مشغول کرده بود، الان محکم‌تر و واضح‌تر شده بود. روز بعد خیلی دیر به خانه برگشتم و دیدم که پشت میز نشسته و چیزی می‌نویسد. شام نخورده بودم اما مستقیم رفتم بخوابم و خیلی زود خوابم برد چون واقعاً بعد از گذراندن یک روز لذت بخش با معشوقه جدیدم خسته بودم. وقتی بیدار شدم، هنوز پشت میز مشغول نوشتن بود. توجهی نکردم و دوباره به خواب رفتم. صبح روز بعد او شرایط طلاق خود را نوشته بود: هیچ چیزی از من نمی‌خواست و فقط یک ماه فرصت قبل از طلاق خواسته بود. او درخواست کرده بود که در آن یک ماه هر دوی ما تلاش کنیم یک زندگی نرمال داشته باشیم. دلایل او ساده بود: وقت امتحانات پسرمان بود و او نمی‌خواست که فکر او بخاطر مشکلات ما مغشوش شود. برای من قابل قبول بود. اما یک چیز دیگر هم خواسته بود. او از من خواسته بود زمانی که او را در روز عروسی وارد اتاقمان کردم به یاد آورم. از من خواسته بود که در آن یک ماه هر روز او را بغل کرده و از اتاقمان به سمت در ورودی ببرم. فکر می‌کردم که دیوانه شده است. اما برای اینکه روزهای آخر با هم بودنمان قابل‌تحمل‌تر باشد، درخواست عجیبش را قبول کردم. درمورد شرایط طلاق همسرم با معشوقه‌ام حرف زدم. بلند بلند خندید و گفت که خیلی عجیب است. و بعد با خنده و استهزا گفت که هر حقه‌ای هم که سوار کند باید بالاخره این طلاق را بپذیرد. از زمانیکه طلاق را به طور علنی عنوان کرده بودم من و همسرم هیچ تماس جسمی با هم نداشتیم. وقتی روز اول او را بغل کردم تا از اتاق بیرون بیاورم هر دوی ما احساس خامی و تازه‌کاری داشتیم. پسرم به پشتم زد و گفت اوه بابا رو ببین مامان رو بغل کرده. اول او را از اتاق به نشیمن آورده و بعد از آنجا به سمت در ورودی بردم. حدود 10 متر او را در آغوشم داشتم. کمی ناراحت بودم. او را بیرون در خانه گذاشتم و او رفت که منتظر اتوبوس شود که به سر کار برود. من هم به تنهایی سوار ماشین شده و به سمت شرکت حرکت کردم. در روز دوم هر دوی ما برخورد راحت‌تری داشتیم. به سینه من تکیه داد. می‌توانستم بوی عطری که به پیراهنش زده بود را حس کنم. فهمیدم که خیلی وقت است خوب به همسرم نگاه نکرده‌ام. فهمیدم که دیگر مثل قبل جوان نیست. چروک‌های ریزی روی صورتش افتاده بود و موهایش کمی سفید شده بود. یک دقیقه با خودم فکر کردم که من برای این زن چه کار کرده‌ام. در روز چهارم وقتی او را بغل کرده و بلند کردم، احساس کردم حس صمیمیت بینمان برگشته است. این آن زنی بود که 10 سال زندگی خود را صرف من کرده بود. در روز پنجم و ششم فهمیدم که حس صمیمیت بینمان در حال رشد است. چیزی از این موضوع به معشوقه‌ام نگفتم. هر چه روزها جلوتر می‌رفتند، بغل کردن او برایم راحت‌تر می‌شد. این تمرین روزانه قوی‌ترم کرده بود! یک روز داشت انتخاب می‌کرد چه لباسی تن کند. چند پیراهن را امتحان کرد اما لباس مناسبی پیدا نکرد. آه کشید و گفت که همه لباس‌هایم گشاد شده‌اند. یکدفعه فهمیدم که چقدر لاغر شده است، به همین خاطر بود که می‌توانستم اینقدر راحت‌تر بلندش کنم. یکدفعه ضربه به من وارد شد. بخاطر همه این درد و غصه‌هاست که اینطور شده است. ناخودآگاه به سمتش رفته و سرش را لمس کردم. همان لحظه پسرم وارد اتاق شد و گفت که بابا وقتش است که مامان را بغل کنی و بیرون بیاوری. برای او دیدن اینکه پدرش مادرش را بغل کرده و بیرون ببرد بخش مهمی از زندگیش شده بود. همسرم به پسرمان اشاره کرد که نزدیکتر شود و او را محکم در آغوش گرفت. صورتم را برگرداندم تا نگاه نکنم چون می‌ترسیدم در این لحظه آخر نظرم را تغییر دهم. بعد او را در آغوش گرفته و بلند کردم و از اتاق خواب بیرون آورده و به سمت در بردم. دستانش را خیلی طبیعی و نرم دور گردنم انداخته بود. من هم او را محکم در آغوش داشتم. درست مثل روز عروسیمان. اما وزن سبک‌تر او باعث ناراحتیم شد. در روز آخر، وقتی او را در آغوشم گرفتم به سختی می‌توانستم یک قدم بردارم. پسرم به مدرسه رفته بود. محکم بغلش کردن و گفتم، واقعاً نفهمیده بودم که زندگیمان صمیمیت کم دارد. سریع سوار ماشین شدم و به سمت شرکت حرکت کردم. وقتی رسیدم حتی در ماشین را هم قفل نکردم. می‌ترسیدم هر تاخیری نظرم را تغییر دهد. از پله‌ها بالا رفتم. معشوقه‌ام که منشی‌ام هم بود در را به رویم باز کرد و به او گفتم که متاسفم، دیگر نمی‌خواهم طلاق بگیرم. او نگاهی به من انداخت، تعجب کرده بود، دستش را روی پیشانی‌ام گذاشت و گفت تب داری؟ دستش را از روی صورتم کشیدم. گفتم متاسفم. من نمی‌خواهم طلاق بگیرم. زندگی زناشویی من احتمالاً به این دلیل خسته‌کننده شده بود که من و زنم به جزئیات زندگیمان توجهی نداشتیم نه به این دلیل که من دیگر دوستش نداشتم. حالا می‌فهمم دیگر باید تا وقتی مرگ ما را از هم جدا کند هر روز او را در آغوش گرفته و از اتاق خوابمان بیرون بیاورم. معشوقه‌ام احساس می‌کرد که تازه از خواب بیدار شده است. یک سیلی محکم به گوشم زد و بعد در را کوبید و زیر گریه زد. از پله‌ها پایین رفتم و سوار ماشین شدم. سر راه جلوی یک مغازه گل‌فروشی ایستادم و یک سبد گل برای همسرم سفارش دادم. فروشنده پرسید که دوست دارم روی کارت چه بنویسم. لبخند زدم و نوشتم، تا وقتی مرگ ما را از هم جدا کند هر روز صبح بغلت میکنم و از اتاق بیروم می‌آورمت. شب که به خانه رسیدم، با گلها دست‌هایم و لبخندی روی لبهایم پله‌ها را تند تند بالا رفتم و وقتی به خانه رسیدم دیدم همسرم روی تخت افتاده و مرده است! او ماه‌ها بود که با سرطان می‌جنگید و من اینقدر مشغول معشوقه‌ام بودم که این را نفهمیده بودم. او می‌دانست که خیلی زود خواهد مرد و می‌خواست من را از واکنش‌های منفی پسرمان بخاطر طلاق حفظ کند. حالا حداقل در نظر پسرمان من شوهری مهربان بودم.